Naszła mnie myśl refleksyjna na temat tego, jak ja sam jako bachorek, cieszyłem się, że będą zabawki. Teraz wiem, że to raczej święto dziecka, które żyje, smieje się, jest radosne i powoli dorasta. W tym dniu warto by pomyśleć o tym co mamy, my, jako dzieci naszych rodziców, co im zawdzięczamy.
Znam sporo ludiz z rozbitych małżeństw.
Ludzi w moim wieku lub młodszych, którzy już pochowali swoich rodziców i nawet nie mają z kim pogadać, jak nie wiadomo z kim innym...
Ja nie rozumiem moich rodziców, często się kłócę z nimi lub nie zgadzam, ale to przez niech lub właśnie; dzięki nim, żyję.
Dziękuję, mamo i tato, że jestem waszym dzieckiem.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz